تجلّی حقیقتِ طبیعت در فرآیند منظره پردازی

عشق به طبیعت و زیبایی های آن منشأ آفرینش بسیاری از آثار هنری بوده است. آفرینش صورت هنری مبتنی بر شهود هنرمند است. موضوعِ این شهود, طبیعت و زیبایی های بیکران آن است. آنچه که بنیان شهود هنری است, نظارة بی آلایش هنرمند است نسبت به طبیعت که اصطلاحاً مفتوح بودنِ هنرمند در برابر طبیعت نامیده می شود. آن گونه که طبیعت به عنوان موضوع (subject) حقایق خود را بر هنرمند آشکار می کند. طبیعت در نگرش مکانیکی، برابر نهاده شده (object) است امّا در عالم هنر، طبیعت، سوژه (subject) است و هنرمند ابژة طبیعت، یعنی برابر نهاده شدة طبیعت است و نه بالعکس! هنرمند به سخن طبیعت گوش فرا می دهد. در این گونه مواجهه با طبیعت است که سوژه یا طبیعت، حقایق و زیبایی های خود را بر هنرمند آشکار می کند. در چنین نظاره ای که عشق به طبیعت به مثابه صنع الهی و رقم محبوب ازلی و جمالِ احدی, مبداءِ آن است, طبیعت, قوّة شهود هنرمند را فعلیت می بخشد و قوّة خیال, شهود هنری را به صورت هنری مبدّل می کند. زیباییِ اثر, عیناً همان صورتی است که نقاش آن را آفریده است. مبداء حرکتِ دست و قلمِ نقاش, شهود هنرمند است که به صورت فرم و رنگ نخست در متخیّلة او تحقق یافته و سپس بر پهنة بوم ظاهر می شود.